[INTRODUCTION]

Op zaterdag 21 april 2018 vond de derde editie van WildFest plaats. Ikzelf ben al vaste klant op het festival sinds de eerste editie in 2016 (man, wat vliegt de tijd) en ondanks het feit dat ik geen groot luisteraar ben van glam en sleaze rock heeft dit unieke festival mij steeds kunnen plezieren. Vorig jaar werd het festival gehouden in de Kuip in Ninove maar dit jaar keerde WildFest terug naar de Spiraal in Geraardsbergen, waar het allemaal begon. Je kent het gezegde, driemaal is scheepsrecht, maar geldt dit ook voor WildFest?

Alle foto’s door Jo De Boeck van Liveacts Belgium met uitzondering van de allerlaatste foto in het artikel.

[MR. MYST]

Als eerste band voor WildFest 2018 kwamen Mr. Myst uit Oostende aan de beurt. De week ervoor had ik deze kleurrijke groep ontmoet op Metalworksfest 2018 in Kuurne en daar ze konden mij flink bekoren! En dat was op WildFest eveneens het geval. Met flamboyante kledij, Amerikaanse vlaggen, roze slingers, een beetje slapstick en gigantisch veel testosteron en uitbundigheid zorgden Mr. Myst en zijn team voor een visueel spektakel gecombineerd met catchy hard rock nummers en zwoele gitaarmelodieën. En ballonen! Veel ballonen! Nadat Mr. Myst een resem ballonen het publiek in smeten werden die ballonen voor de rest van het festival heen en weer gegooid en geschopt! Als kers op de taart brachten de jongens hun intussen geliefde cover van de Elton John klassieker “I’m Still Standing” naar voren. Dank zij de riffs van Mr. Myst kreeg het nummer een sneller en meer hitsig gevoel en dat konden het publiek en ik zeker smaken! Kortom, Mr. Myst zorgden voor een meer dan geslaagde openingsact en eveneens voor een gezellig interview zoals ik kort na hun optreden had mogen ondervinden!

[BLOODY HEELS]

Ik geef toe dat ik niet veel van het optreden van deze jonge Letse hard rock band gezien had omdat ik toen bezig was met mijn interview met Mr. Myst. Gelukkig kon ik nog de laatste paar nummers van Bloody Heels meepikken. In tegenstelling to Mr. Myst was hun stijl niet zo wild en extravagant maar dat maakten ze meer dan goed met hevig doorklinkende zang en gitaarmelodieën. Bloody Heels toonden duidelijke kracht en zelfvertrouwen op het podium en hoewel ze niet zo’n verpletterende indruk maakten zoals sommige andere bands op de WildFest 2018 affiche waren ze zeker te pruimen. Ik ben in ieder geval zeker geïnteresseerd om meer van deze band te horen. Zeker nadat ik deze muziekvideo hieronder beluisterd had.

[WILDHEART]

Aangezien WildFest zijn naam en deel van de organisatie te danken had aan deze locale band kon het natuurlijk niet anders dat WildHeart zelf even hun festivaltaken aan de kant zette om het alom aanwezige publiek te verwennen met hun muziek. En net zoals tijdens de voorbije twee edities konden de jongens van WildHeart rekenen op een dolenthousiast publiek. En hoe kan het ook anders, sinds ik de band in 2015 heb leren kennen zijn ze er jaar na jaar alleen maar op vooruit gegaan. Elk jaar speelden ze altijd net dat beetje strakker en levendiger dan het jaar ervoor. In 2016 brachten ze hun zelfgetitelde debuutalbum uit en, leuk weetje, oorspronkelijk ging WildFest niets meer worden dan een simpele release party. En kijk nu hoever de band en het festival sinds die tijd gevorderd zijn! Voor een internationaal publiek lieten de jongens van WildHeart hun zalige meezingers en technisch gitaarwerk los en iedereen ging wild uit de bol voor de gekende nummers van hun geprezen eerste album alsook een paar nieuwe nummers. Hoewel het nieuwe werk niet echt bij mij bleef hangen kijk ik toch ongeduldig uit om van dit verse materiaal te kunnen proeven op een nieuw album. Dus laat mij niet te lang wachten, lieve WildHeart! En voor de rest ben ik enorm trots om te zien en te horen hoe een band uit mijn eigen streek zo’n geweldige muziek en showmanship naar voren kan brengen! Doe zo voort!

[BULLETRAIN]

Als eerste van drie Zweedse bands op WildFest 2018 gaf Bulletrain een all kills, no frills hard rock feestje dat mij veel deed denken aan bands zoals Guns N’ Roses, Skid Row en Mötley Crüe, bands waar ik zeker van kan genieten! In het begin van hun optreden kon ik de melodieuze muziek van Bulletrain zeker al appreciëren maar naarmate het optreden vorderde begon de band toch een meeslepend, ik zou haast durven zeggen hypnotiserend effect op mij te krijgen. De riffs waren catchy en strak, de gitaarsolo’s grepen naar de keel maar het waren vooral de charismatische look en attitude van frontman Sebestian Sundberg die mij over de schreef trokken. Gewapend met een klok van een stem, afgetraind lijf en openhangende jas met cheetaprint leek hij een beetje op een jonge leeuw. Uitermate krachtig, maar toch met een soort kwetsbaarheid. Less is more was duidelijk de filosofie van Bulletrain en buiten het showen van hun getrainde bovenlijven lieten ze vooral hun muziek, zang en inwendige energie het werk doen. En zoals ik eerder vernoemde was dat uitermate geslaagd! Kortom, bij Bulletrain zag ik een kudde jonge Zweedse leeuwen die het publiek uit hun handen lieten eten met diepgaande rock n’ roll en gigantisch charisma! Niets meer, en zeker niets minder!

[THE CRUEL INTENTIONS]

Na het machtige Bulletrain optreden zorgde de Noorse band the Cruel Intentions voor flink wat extra peper op Wildfest! Het tempo ging een stuk hoger, de drum beats sloegen veel harder door, de baslijnen klonken scherper en de vocalen werden serieus ruiger. The Cruel Intentions was gegarandeerd de meest rauw klinkende band op WildFest en zorgden daarom voor een frisse wind op de affiche. Ik geef echter wel toe dat the Cruel Intentions in feite mijn minst favoriete band waren op het festival. Ik kan het moeilijk verklaren, maar de ruigere hard rock sound van deze band bleef niet zo diep in mijn hoofd hangen als dat van sommige andere bands op de affiche. Best ironisch gezien ik een groot appetijt heb voor barbaarse thrash en death metal. In ieder geval zag ik overduidelijk dat het leeuwendeel van het publiek deze Noorse band meer dan voldoende kon appreciëren en wie ben ik om daar iets op tegen zeggen?

[CONFESS]

Net als Bulletrain voor hen waren Confess een Zweedse hard rock band die met jeugdige energie, gitaartechnische finesse, machtige zang en tonnen charisma de harten van het publiek en mij wisten te veroveren. Wat mij vooral opviel bij Confess was de grote anthem waarde van hun nummers. Er zat zoveel kracht en overtuiging in hun muziek en algemene presentatie dat ik er een supergoed en vooral optimistisch gevoel van kreeg! En zanger John Elliot zette het publiek met groot succes aan tot vuistgooien en handklappen! ! En net als Mr. Myst in het begin van WildFest lieten de jongens van Confess ook hun eigen versie los van een iconisch rocknummer. Dit keer was het de beurt aan “What’s Love Got To Do With It” van Tina Turner! En net als mijn maatjes uit Oostende gaven Confess hun eigen twist aan deze klassieker met stevige gitaren en bonkende drums waardoor ook Tina Turner een nieuw en stevig hard rock jasje kreeg zonder het origineel in oneer te brengen! In feite somt Confess qua geluid en sfeer perfect op waar WildFest als festival voor staat! Een puur en onversneden rock n’ roll feestje waar jan en alleman van kan genieten en waar iedereen welkom is, ongeacht leeftijd, geslacht, afkomst of muzikale voorkeur!

[ECLIPSE]

Als headliner kwamen de Zweedse rock n’ rollers van Eclipse naar voren en ik geef nu al toe dat ze de titel van hoofdact voor Wildfest 2018 dubbel en dik verdienden. Het was een uitgebreide en gevarieerde show waarin ruige rocknummers afgewisseld werden met tedere, akoestische nummers. Hierdoor trakteerden Eclipse het publiek en mij een geweldig manusje van alles wat voor hen de revue gepasseerd was. Kortom, er was ruimte voor zowel stevig headbangen alsook voor rust en intimiteit en de band ging vlekkeloos door hun ruime setlist. Bij mij sprongen vooral het energieke enthousiasme van frontman Erik Mårtensson en het machtige slagwerk van drummer Philip Crusner in het oog. Die laatste deed zelfs een epische drum solo in de stijl van het klassieke nummer O Fortuna Carmina Burana(vertrouw me, je kent dat nummer, zoek het maar eens op YouTube) met de iconische muziek en zang van die track op de achtergrond. Het was puur spektakel! En na het optreden namen Eclipse, net als alle andere bands, ruim de tijd om hun talrijke fans te ontmoeten voor een gesprekje en handtekeningen.

[CONCLUSION]

{Je kent het cliché van derde keer, goeie keer? Wel, in het geval van WildFest is het derde keer, beste keer! Ik heb altijd al genoten van dit rijkgevulde en competent georganiseerde festival. De affiche was gevarieerd maar bleef voldoende binnen het hard, glam en sleaze rock wereldje, er heerste een ontspannen en uitgelaten sfeer tussen de bands en het internationale publiek (dat volgens mijn collega’s van Snoozecontrol bestond uit ondermeer Franse, Zweedse, Noorse, Australische, Britse en Nederlandse bezoekers), en iedereen ging volop uit de bol. En langs mijn kant heb ik wat Duitse vrienden leren kennen die ik na het festival afgezet heb in de jeugdherberg van recreatiedomein de Gavers. De gast links op de foto hieronder is Magic Marv van de Duitse sleaze rock band Sextrow. Ze hebben begin dit jaar hun eerste EP uitgebracht genaamd “Bitchfield” en die plaat ga ik binnenkort zeker nog shredden! Om heel het WildFest gebeuren nog eens kort samen te vatten, zelfs al ben je geen grote fan van glam, hard of sleaze rock (zoals ik, om eerlijk te zijn) dan nog kan ik je WildFest met een warm hart aanbevelen juist voor de zalig feestelijke rock n’ roll sfeer alleen al. En anders koop je gewoon wat mattentaarten, het is Geraardsbergen voor iets hé!


}