Pluto Metal Fest 2018 review
-- Pluto Metal Fest --
01/01/1970
Stijn Daneels
[INTRODUCTION]
Op zaterdag 15 december 2018 vond in zaal de Amb8 te Oosterzele de eerste editie van Pluto Metal Fest plaats. Een festival waar ik maandenlang naar heb uitgekeken en zelf ook vurig heb gepromoot. Een avond met een ruime, gevarieerde affiche van uitsluitend Belgische bands. Voor sommige bands en personen op het festival was het een gelukkig weerzien, bij andere mensen en groepen die ik die dag ontmoet heb was het aangename eerste kennismaking. Het was een lange maar superleuke dag en ik heb veel om te shredden! Alle foto’s door John Scheffers (bekijk zijn volledige portfolio op http://www.j-scheffers.nl/) met uitzondering van de laatste foto in dit artikel.[EARUPT]
De opener op Pluto Metal Fest was deze
Zottegemse/Oudenaardse groove progressive metal band. Ze brachten snel sfeer en
schwung in de zaal met een sound dat 90s groove metal combineerde met uitgebreide
progressieve invloeden en dat resulteerde, samen met de knipperende witte
achtergrond lichtjes voor een licht space opera gevoel. Vooral lead gitarist
Walter liet flink van zich horen met uitgebreide, technische gitaarsolo’s. En
hoewel ze zonder bassist speelden sloegen hij en medegitarist Tom erin om toch
een krachtige sound neer te zetten in samenhang met de autoritaire zang van
Rick en de woest klinkende drumbeats van Thijs. Het enige wat ik jammer vond,
was dat gitaarshredders Walter en Tom er redelijk stilletjes bijstonden. Ze
bleven braaf aan beide uiteinden van het podium staan, zelfs op de momenten dat
zanger Rick het podium voor een minuutje verliet zodat het publiek en ik al
onze aandacht op de twee gitaristen en hun machtige solo’s konden richten. Ik
had Walter en Tom heel graag in het midden van het podium zien staan jammen met
elkaar tijdens een van de diverse instrumentale stukken tijdens het optreden.
Maar dat gezegd zijnde, zorgden Earupt voor een deftige opwarmer voor de andere
bands op de affiche. Earupt brengen op 18 januari hun nieuwe album “Elements”
uit en ik kijk er al naar uit om hem te beluisteren. Hier is een voorsmaakje!
[HUNTER]
Net als Earupt kwamen ook de mannen van Hunter zonder
bassist het podium op maar in hun geval was dat geen bewuste keuze. Bassist
Jeroen had vertraging en daarom vulde Hunter de tijd met een paar songs van
eigen kweek en een cover van Twisted Sister en Slayer. Hoewel Hunter zonder
bassist nog best tof klonken barstte het feest pas echt los toen Jeroen toekwam
en dank zij zijn stevig doorklinkende baslijnen kon de band zich eindelijk ten
volle richten op hun optreden en met het basheavy nummer No Man’s Land lieten
Hunter hun ware kleuren zien. Klassieke heavy metal met een optimistisch power
metal gevoel en alles met vuur en passie gepresenteerd zoals het ook hoort te
zijn. Niemand van de band stond een enkele seconde stil en vooral zanger David
danste levendig in het rond tussen de headbangende gitaristen door. Qua look en
feel koos de band voor lichtjes versleten denim en leren kledij en een banner met
een vernielde stad erop gedrukt. Voeg daarbij zanger David zijn korte,
postapocalyptische verhaaltje dat hij tussen de nummers door vertelde en hierdoor
wekte het Hunter optreden een groot Mad Max gevoel bij mij op. Ik heb mij enorm
geamuseerd tijdens het Hunter optreden mede dank zij hun eenvoudige doch
effectieve old-school metal stijl waarin alle typische 1980s metalelementen in
voorkwamen. Korte maar krachtige nummers gevuld met epische gitaarsolo’s,
snelle beats en operazang. Geniet ervan!
[KUAR NHIAL]
Na het uitbundige Hunter optreden zorgde het trio van Kuar
Nhial voor een apart tussendoortje. Zonder enige introductie zette deze jonge
Gentse band het muzikale tempo flink wat lager en liet de zaal in duisternis
onderdompelen. Kuar Nhial maakten overdadig gebruik van dark ambient
geluidseffecten, door black metal geïnspireerde melodieën en, op enkele grunts
van bassist Niels Brown en drummer Mathlovsky na, totaal geen zang. Kuar Nhial
vormden een groot contrast tegenover de twee eerdere bands alsook in
vergelijking met de drie groepen die nog gingen komen. Hoewel de band mij op
het moment zelf niet zo kon bekoren vanwege het eerdergenoemde enorme tempo- en
stijlverschil voel ik, nu ik Kuar Nhial opnieuw aan het beluisteren ben, een
vreemde aantrekkingskracht tot dit mysterieuze trio. Ik ben altijd al een
liefhebber geweest van instrumentale muziek (gitaren en drums kunnen vaak een
verhaal evengoed en soms zelfs beter vertellen dan songteksten) en met Kuar
Nhial heb ik opnieuw een voornamelijk instrumentale band om van te genieten.
[SERIAL BUTCHER]
Ik geef toe dat ik na het uitgerekte en bizarre Kuar Nhial
optreden weer wat in gang moest geraken en gelukkig konden de mannen van Serial
Butcher daar perfect voor zorgen. Ik ken de band intussen al sinds 2014 en elk
jaar pik ik graag een paar optredens van deze band uit Deinze mee, puur uit
plezier (en liefst samen met hun maatjes van Putrid Inbred, Carrion of Balance
Of Terror op de affiche erbij). En plezier kan deze band zeker brengen, puur en
onversneden death metal met wat gore grindcore erin verwerkt! Bliksemsnelle
beats, uitermate technische riffs en het barbaarse, rauwe gegrom van zanger
Kurt zorgden voor een woeste menigte vooraan het podium! Serial Butcher werd in
1995 opgericht en is hierdoor de “oudste” band op de affiche maar met hun
typische vurige optredens (en hun show op Pluto vormde daarop geen
uitzondering) lieten ze zich zien als een band vol jeugdig enthousiasme in
zowel de jongere als iets rijpere bandleden! Meer hoef ik niet over Serial
Butcher te zeggen behalve dat ik hoop dat ze nog eens een nieuw album uitbrengen.
Hun recentste plaat “Brute Force Lobotomy” is intussen al drie jaar oud en hieronder
vind je een sappig nummertje van die plaat!
[THORIUM]
Ik kende Thoriumbandleden Dario, Stripe en Tom reeds van hun
tijd bij Ostrogoth en net als zo goed elke Ostrogoth fan kreeg ik snel wind van
hun nieuwe project. Toen ik hun zelfgetitelde debuutplaat besprak kreeg ik
direct een goed gevoel over deze band en keek ik reikhalzend uit naar mijn
“eerste” ontmoeting met Thorium. En die eerste kennismaking was voor het
merendeel zeer geslaagd. Ik zeg inderdaad voor het merendeel, want ik had graag
dat de band gewoon hun debuutalbum integraal naar voren brachten in plaats van
de tijd te rekken met een cover van de Iron Maiden klassieker “Caught Somewhere
In Time” recht middenin het optreden! Ok, met dat minpuntje weggewerkt, tijd om
te vertellen over de goeie dingen van Thorium en dat zijn er aardig wat! Om
direct met de deur in huis te vallen, is Ostrogoth je ding, dan zal Thorium
heel waarschijnlijk ook je ding zijn! Old-school heavy en power metal muziek met
prachtig gitaarwerk, galopperende basritmes en vocalen die zo doen terugdenken
aan de 80s bands van weleer. Een perfect voorbeeld van hun stijl is het
epische, vijftien minuten durende “Four By Number, Four By Fate.” Een nummer waarvoor
gitarist Tom zelfs een akoestische gitaar voorzien had, stevig op een paal
gevestigd zodat hij er direct op kon spelen voor de akoestische secties van het
nummer. Thorium is nog een jonge band, maar dank zij de uitgebreide ervaring
van alle bandleden (ze komen uit groepen zoals 23 Acez, Ostrogoth, Vermilion en
Lord Vulture) komen ze nu al met een meer dan degelijke show tevoorschijn.
Bandleden Dario en Stripe hebben mij die avond bevestigd dat er al flink wat
nieuw Thorium materiaal in de startblokken staat en ik ben erg benieuwd waarmee
ze op de proppen zullen komen. Hier is hun nieuwste muziekvideo!
[HELL CITY]
Het heeft 3 jaar geduurd voordat ik Hell City opnieuw aan
het werk kon zien en het was een meer dan blij weerzien. In 2015 kreeg deze
Limburgse metalband een zware emotionele klap te verduren door het plotse
overlijden van hun geliefde bassist Michaël “Mike” Konovaloff. Ik zag de band
in de Elpee in Deinze een paar maanden voor zijn overleden en net zoals alle
Hell City fans was ik onzeker over de toekomst. Maar zet de klok terug naar het
heden en gewapend met een nieuw en veelgeprezen derde studioalbum stelde Hell
City zich uiterst krachtig tentoon als headliner van Pluto Metal Fest. Ze
brachten een melodieuze, moderne heavy metal stijl waarbij mij vooral het
contrast opviel tussen de engelachtige zang van frontvrouw Michelle en het
brute gegrom van drummer Tommy. Yup, drummers kunnen ook flink de show stelen
op het podium en daar is Hell City zich perfect van bewust want bij een bepaald
nummer verliet Michelle het podium en deed Tommy de lead vocalen terwijl
gitarist Vincent er wat backings aan toevoegde. Het merendeel van de nummers
die Hell City speelden kwamen uit hun kersverse album “Flesh & Bones” en de
band zette hun herboren sound zeer goed in de verf, wild dansend in bloedrood
licht met enkele kraakwitte lichtstralen waardoor je het hele “Flesh &
Bones” concept quasi letterlijk kon nemen! Het was overduidelijk, de wonden van
het verleden zijn geheeld, Hell City is terug van vrijwel nooit weggeweest en
hun toekomst ziet er bloedrooskleurig uit!
[CONCLUSION]
{Enkele maanden voor Pluto Metal Fest plaatsvond vroeg de organisatie (die in dezelfde gemeente wonen als ik) mij of ik hun eerste festival in jaren mee kon helpen promoten (iets wat ik volgend jaar voor nog meer festivals zal doen) en ik ben trots om te zeggen dat mijn streekgenoten een prachtige eerste editie van Pluto Metal Fest op poten hebben gezet. En neen, dat zeg ik niet omdat ik dit festival op voorhand gepromoot heb. De mensen achter Jeugdhuis Pluto kozen voor een goed bereikbare locatie, vulden hun affiche met zes diverse doch zeer getalenteerde bands van eigen bodem en voorzagen een vlotte ontvangst en organisatie voor bands, personeel, pers en publiek! Ik kijk er al reikhalzend naar uit om volgend jaar mijn shreddertanden te kunnen zetten in Pluto Metal Fest II.