Metal For The Lost review
-- Metal For The Lost --
01/01/1970 - 01/01/1970
Stijn Daneels
[INTRODUCTION]
Op zaterdag 15 september was ik afgezakt naar de Verlichte Geest in Roeselare voor de eerste editie van Metal For The Lost, het eerste festival van Mario Donvez, zoon van Isabelle Jonckheere, bekend van vzw Metal Fun. Gezien ik al jaren goed bevriend ben met de mensen van Metal Fun moest ik natuurlijk geen seconde overwegen om langs te komen. En met vier ondergewaardeerde bands op de affiche kon ik uitkijken naar een zeer gezellige avond van metal en liefdadigheid. Foto’s door Jan Van Thillo.[NESQUEEK]
De eerste band van de avond was de piepjonge metalcore band
Nesqueek, recht uit de verre Kempen. Tijdens de paasvakantie kreeg ik deze band
van Isabelle doorgestuurd en met behulp van een leuke Nesquick sketch zette ik
een nummer van deze band op de speciale paasaflevering van Shredder Sunday. Tijdens
hun korte optreden liet Nesqueek een competente metalcore sound horen met
schreeuwerige zang en opzwepende drumlijnen maar waarin ook een mooi technisch
en melodieus kantje achter zat, mede dankzij het gitaarwerk van Bjarne.
Hopelijk breiden ze dit aspect van hun sound verder uit zodat ze duidelijk
kunnen aantonen dat ze meer in hun mars hebben dan wat scheuren en schreeuwen. Een
leuke band om eens te checken, zeker als metalcore je ding is!
[POSEYDON]
Het is alweer 2 jaar geleden dat deze thrash/death metal
veteranen hun recentste plaat Masterpiece uitbrachten en sindsdien heb ik ze al
diverse keren live gezien. En zoals altijd brachten Poseydon een oerdegelijke set
van old-school thrash/death metal naar voren! Ik kan de sound van deze band uit
het Waasland het best omschrijven als melodieus, snel en barbaars. Vooral
drummer Jef verdient veel lof. Met zijn tempo en timing gecombineerd met de basondersteuning
van Jeroen slaagt hij erin om een zeer strakke beat neer te zetten waarop
zanger Christoph en gitaristen Alain en kersverse Poseydon rekruut Leander
geweldig op konden spelen. Christoph zijn snauwende vocalen gaven de nummers
een goeie agressieve toon en Alain liet opnieuw zijn kunsten tonen als lead gitarist
met zijn machtige gitaarsolo’s. Meer hoefde Poseydon niet te doen naar mijn
gedacht, ze presenteerden hun sound vlot en overtuigend en het publiek genoot
er met volle teugen van! Tijdens het eerste nummer maakte Christoph gebruik van
een prachtige microfoonstand voorzien van pikzwarte vleugels en belichte
schedel en voor mijn part mocht deze stand gerust tijdens het hele optreden op
het podium blijven staan. Zo had Poseydon ook visueel goed kunnen opvallen
tegenover de andere bands op de affiche. Niet dat die hadden moeten onderdoen,
integendeel!
[FLEXANT]
Net zoals Poseydon is FleXanT een “oude” rot in het vak.
Maar terwijl Poseydon een meer thrash metal gericht geluid had, was FleXanT een
pure death metal band en hierdoor in feite de zwaarste band op Metal For The
Lost. Wat mij bij FleXanT vooral opviel, was het charisma van frontman Robin!
Zijn fysiekimposante look gecombineerd met zijn brullende stem en zijn
frequente interacties met het publiek maakten van hem de grote showsteler van
het optreden! Regelmatig sprong hij van het podium en gromde hij woest in de
gezichten van enkele bevriende gezichten in het publiek (ikzelf kreeg hem twee
keer, letterlijk, voor mijn neus) De rest van de band moest zeker niet
onderdoen voor Robin en net zoals bij Poseydon en Nesqueek toonden FleXanT overduidelijk
dat ze meer in hun mars hadden dan simpel barbaars kabaal. Nu hoop ik echter
dat FleXanT eens fatsoenlijk werk gaan maken aan een opvolger voor hun album
Dark Sides Of Humanity. Deze plaat is al uit sinds 2012 en ik ben echt benieuwd
om eens wat nieuw werk te horen. Vooral de laatste nummers van dat album waren
super (zoals Demons Of The Soul, dat je hieronder kunt beluisteren) en hopelijk
kan FleXanT mij nog meer bekoren in de toekomst!
[TURBOWARRIOR OF STEEL]
De headliner van de avond was de locale favoriet
Turbowarrior Of Steel. Sinds 2015 ben ik groot fan van dit trio partythrashers en
in de voorbije jaren heb ik de band 1 EP en 2 prachtige albums zien uitbrengen,
was ik in 2016 aanwezig op hun jaarlijkse fanparty Turbofest en had ik ze naar
de finale gestemd van de Wacken Metal Battle Belgium 2018! Tijdens Metal For
The Lost zorgden TWOS voor een fijn feestje waarin spontaan werd gemosht en
geheadbangd op hun bliksemsnelle thrash metal riffs (duidelijk geïnspireerd
door de Big 4) en vurig werd meegebruld op de catchy nummer! Een van de leukste
dingen aan TWOS, naar mijn mening, is dat elk bandlid (inclusief drummer Jorg) om
beurten de lead zang deed en dit zorgde voor een grote vocale variatie tussen
gitarist Jonas zijn hoge stemgeluid, Jorg zijn boertig gebrul en Gianni zijn
rauwe keelklanken. Over Gianni gesproken, dit optreden in Roeselare was
eveneens zijn laatste optreden met TWOS en hij werd hierdoor letterlijk en
figuurlijk flink in de bloemetjes gezet en kon rekenen op een staande ovatie
van het hele publiek. Ik zal je missen, Gianni! Dat gezegd zijnde, ben ik erg
benieuwd naar de toekomst van TWOS. Ze hebben hun waarde in de Belgische
underground ruimschoots bewezen en stonden dit jaar op Metaldays! Ik voel
echter dat ze nog lang niet aan hun proefstuk toe zijn en ik hoop dat ze
spoedig een nieuwe bassist vinden waarmee ze hun werk zullen voortzetten. En
met wie ze natuurlijk veel pintjes mee kunnen drinken!
[CONCLUSION]
{
Gezien organisator Mario Donvez zelf niet op zijn evenement
aanwezig was, wens ik hem via deze weg uitvoerig te bedanken voor al het werk
dat hij in dit evenement heeft gestoken. Deze eerste editie van Metal For The
Lost heeft mij enorm kunnen bekoren en ik hoop vurig dat dit festival, net
zoals ondermeer Devils Rock For An Angel, Metal Against Child Cancer en
Frietrock, kan uitgroeien tot een stevige naam binnen het Belgische metal-voor-liefdadigheidsgebeuren!
Op mijn support (zowel financieel als promotioneel) kunnen jullie alvast
rekenen! De bands, Karina en ik zien jullie volgend jaar terug!
