[INTRODUCTION]

Op zaterdag 14 april 2018 vond de tweede editie van Metalworksfest plaats. Net als bij Rock Balegem de week ervoor gaf de organisatie (in dit geval JP Vercruysse van vzw Evilcat) mij een zeer warme uitnodiging om naar het festival te komen en uitgebreid verslag te geven. En met een topaffiche van underground talent uit zowel België als Nederland wist ik direct waar ik die bewuste zaterdag ging doorbrengen…

Fotocollages door Bianca Lootens van www.musika.be

[PHOENIX REBELLION]

En het Metalworksfeestje werd direct flink ingezet door de Kortrijkse fuifbeesten van Phoenix Rebellion. Ikzelf ken de band al enkele jaren en naar goeie gewoonte lieten ze het publiek genieten van feestelijke meezingers in de stijl van klassieke metalacts zoals Motörhead en Judas Priest en schonken ze tijdens het nummer Pirates Of Ibiza een grote fles rum aan de toeschouwers. Nieuwe nummers zoals hun recente single Red Baron werden afgewisseld met gekend werk uit hun in 2016 uitgebrachte EP Pirates Of Ibiza. Een track dat zeker in mijn hoofd bleef hangen was het tot nu toe onuitgebrachte nummer Brotherhood of Steel. Een prachtige heavy metal anthem dat zo uit de stal van Manowar had kunnen komen! De groep was uiterst vivant en was oprecht dankbaar voor de beperkte maar gedreven opkomst. De organisatie was zelfs zo tevreden over de sfeer en muziek die Phoenix Rebellion naar voren brachten dat ze tijd kregen voor een extra nummer. Spijtig genoeg gingen de jongens toen een beetje de mist in toen ze probeerden de Motörhead klassieker Killed By Death te coveren maar niet alle bandleden konden de song al aan. Gelukkig recupereerde de band zich snel en met een laatste eigen track maakten Phoenix Rebellion plaats voor de volgende getalenteerde West-Vlaamse underground act…

[CITIZINSANE]

Net als Phoenix Rebellion is Citizinsane een band die ik in het verleden al in actie zag dus ik wist perfect wat ik mocht verwachten. In tegenstelling tot de uitbundige heavy metal partysfeer van Phoenix Rebellion gaven Citizinsane een solide, down-to-earth optreden met zwaarder klinkende riffs en agressieve zang. Een mix van heavy, thrash en groove metal met daarbij ook wat hardcore punk in gemengd. In het algemeen deed de muziek van Citizinsane mij denken aan Pantera en de look van zanger Steven had veel weg van Phil Enselmo ten tijde van Cowboys From Hell. Ikzelf ben een groot Pantera fan dus ik kon de flink doorbeukende sound van deze Brugse artiesten zeker appreciëren!

[MR. MYST]

Phoenix Rebellion zorgden eerder die dag al voor een feestje maar Mr. Myst deed er een serieus schepje bovenop. Met confetti, slingers, vlaggen en excentrieke kostuums werd het optreden van Mr. Myst direct de meest flamboyante en kleurrijke show van het Metalworksfest. Gelukkig beperkte de band zich niet uitsluitend tot visuele flair en brachten ze catchy hard rock nummers met zwiepende gitaarmelodieën en hitsige ritmes. Fans van Guns N’ Roses, Motlëy Crüe en Skid Row kwamen zeker aan hun trekken bij Mr. Myst. Hoewel ik niet de grootste fan ben van glam rock brachten deze jongens uit Oostende hun muziek met grote feestelijke uitbundigheid en ik kon de zwoele seks, drugs en rock n’ roll sfeer goed voelen tijdens het optreden. Maar vooral de uitstekende cover van de Elthon John klassieker I’m Still Standing viel serieus in de smaak bij mij. Dank zij de hard klinkende gitaar en bas kreeg dit alom gekende nummer een heftiger geluid waardoor Mr. Myst en zijn jongens met glans hun eigen voetafdruk hadden gezet op dit iconische lied. Seks, drugs en rock n’ roll indeed!

[POSEYDON]

Qua muziek en sfeer kon niets anders voor een groter contrast zorgen tegenover Mr. Myst dan de mannen van Poseydon! De vlaggen en confetti werden vervangen door doodskoppen en rook en de levendige hard rock muziek werd omgewisseld met een brutale thrash en death metal cocktail. De band van Alain De Block gaat intussen al meer dan twintig jaar mee maar heeft in 2016 met de release van hun nieuwste album Masterpiece een heuse wedergeboorte gekend. En het was vooral uit dat laatste album dat Poseydon het merendeel van hun set hadden gehaald. En ondanks het feit dat ze op Metalworksfest met 1 gitarist minder waren vond ik het optreden zeker geslaagd. Net als de bands voor hen toonden Poseydon pure furore op het podium. Vooral de barbaarse vocalen van Christophe en het furieuze drumwerk van Jef vielen mij enorm op. Maar met de melodische gitaar en bas riffs van Alain en Jeroen respectievelijk toonden Poseydon duidelijk dat ze ook over heel wat muzikale techniek beschikten. Poseydon is een van die metalartiesten die naar mijn gedacht beter zijn op het podium dan op album dus als je hun studiomateriaal kunt pruimen moet je ze zeker eens checken live op het podium!

[MARCHE FUNÈBRE]

Na de Beverse thrashers van Poseydon was het de beurt aan doom metal band Marche Funèbre. Het tempo werd een stuk trager, de melodieën kregen een donderende weerklank en de schreeuwen van zanger Arne gingen als bliksemschichten doorheen de zaal. Als een zwartgekleede Jezus nam hij het publiek mee op een ware dodenmars met lange breindoorborende nummers. Een waar schoolvoorbeeld voor goeie doom metal. Meer heb ik eigenlijk niet over deze muzikanten te zeggen, daarom laat ik je rustig genieten van deze uitgebreide Marche Funèbre videoclip hieronder!

[HEXA MERA]

Een band waar ik enorm naar uitkeek, mede vanwege het feit dat ik ze eerder al op Shredder Sunday heb gezet en omdat gitarist Jan Huygens en ik al een tijdje met elkaar in contact zijn. Vorig jaar stond deze melodic death metal act in een volle festivaltent op Graspop Metal Meeting, dit jaar staan ze op Metaldays en met de show die ze loslieten op Metalworksfest is het niet moeilijk om te zien waarom ze voor zulke grote festivals gevraagd worden! Achter de ruige en explosieve grunts en gitaar shreds zat overduidelijke melodie en structuur in de songs. Het optreden was zelfs zo intensief dat de stroom meerdere keren uitviel tijdens het optreden. Brütal! Maar ondanks de herhalende stroompannes bleef de band professioneel en deed luchtig alsof het allemaal deel uitmaakte van de show. Kortom, met een strakke sound en pure kracht lieten Hexa Mera duidelijk zien dat ze de term melodic death metal niet als een simpele verkoopsgimmick gebruiken. En naar goeie gewoonte werd er op commando van zanger Yannick een wall of death opgezet! Het was een geweldig schouwspel! Op 2 mei komt hun nieuwe videoclip uit, maar intussen trakeer ik je hieronder op dit zalige nummer!

[IZEGRIM]

De enige niet-Belgische groep op Metalworksfest, deze Nederlandse female fronted thrash metal act is een band die al meermaals in België gespeeld heeft en kon op een grote respons rekenen van het publiek. Izegrim hadden net een nieuwe EP uitgebracht genaamd Beheaded By Trust en je kon zien dat ze trots waren op hun werk. Vanaf de eerste noten lieten Izegrim een rauwe, basgerichte brutaliteit zien dat een perfecte opvolger was van wat Hexa Mera kort daarvoor op de toeschouwers loslieten. Net als bij Hexa Mera werd er tijdens Izegrim vurig gemosht en op vraag van frontwoman Marloes werd er dit keer een heuse circle pit opgezet. En ik geef toe, op zo’n doorklinkende beats is moshen meer dan aanbevolen. En bij de headliner van Metalworksfest was een dansje zeker ook op zijn plaats…

[ITHILIEN]

En last but not least was het tijd voor de headliner van Metalworksfest. Ithilien was een band waar ik al veel van gehoord had dus ik keek enorm uit om hun eens ten volle bezig te zien. En ik moet toegeven dat hun mix van metalcore met folk en symfonie een heel positieve indruk op mij nalieten. Je moet het maar kunnen, snelle metalcore beats en growls combineren met doedelzak, banjo, viool en andere klassieke instrumenten. Maar bij Ithilien zat het geheel uiterst strak ineen met voldoende individuele aandacht voor de kunsten van elk lid binnen dit Brusselse zevenkoppige groep. Een unieke afsluiter voor een uniek festival.

[CONCLUSION]

{Ik heb enorm veel respect voor JP Vercruysse en zijn team om met zo’n gevarieerd festival op de proppen te komen. Veel festivals proberen hun affiches niet al te veelzijdig te maken maar de crew van Metalworksfest besloot om vertegenwoordigers van zoveel mogelijk verschillende underground rock en metal subgenres op hun event te zetten. Heavy metal, thrash metal, doom metal, glam rock, death metal, folkcore en zoveel meer! Een riskante onderneming naar mijn gedacht, maar dit festival toont aan dat het zeker mogelijk is om een affiche op te zetten waar zo goed als iedere rock en metal fan minstens 1 band van kan appreciëren! En gezien ik een uiterst ruime smaak heb wat rock en metal betreft (om nog maar te zwijgen over mijn liefde voor “Evil”cats), mogen ze mij zeker verwachten op de toekomstige edities! Ik en Pascale van Sulfeet groeten jullie met een glimlach (hoewel ik geen idee heb waar de mijne gebleven was)!


}