[INTRODUCTION]

Toen ik tijdens het voorbije najaar van organisator Dennis Aspeele te horen kreeg dat hij na enkele jaren pauze opnieuw Rock Balegem ging organiseren was ik, op z’n zachtst gezegd, dolenthousiast. Rock Balegem 2014 blijft in mijn geheugen gegrift als 1 van mijn eerste live kennismakingen met underground rock en metal van eigen bodem en was 1 van de sleutelmomenten die mij motiveerde om met de Belgian Metal Shredder te beginnen. Nu zijn we 4 jaar en vele shreds verder dus hoogtijd om te zien of de Fixxer nog altijd zulke goeie feestjes kan organiseren als vroeger! Alle foto’s gemaakt door Johan Vanparys van Real Pick met uitzondering van de laatste foto (getrokken door mijn fan en goeie maat Luce Ras).

[SOLITUDE WITHIN]

Als opwarmer voor Rock Balegem kwam de Ninoofse symphonic rock band Solitude Within aan bod. Eind vorig jaar kreeg ik via HardLife Promotion hun debuutalbum Disappear en die viel flink in de smaak dus ik was blij om deze band eens live te zien. En ik geef toe dat Solitude Within er zeker in sloeg om de intieme sfeer van hun eerste release naar het podium te brengen. De podiumbelichting was sober en versierd met diverse led kaarsen en opvliegende vlammen en de band bracht hun materiaal met de nodige kracht en emotie. Vooral drummer Ash (groovy!) toonde zijn woeste energie achter de drums en zangeres Emmelie liet haar hoofd en voeten ook regelmatig bewegen. Op bepaalde momenten stond ze volledig omringd in rook en zo leek ze net een op zwartgeklede tovenares. Het was een geweldig zicht! Maar persoonlijk vind ik dat de band nog een beetje verlegen op het podium stond, hun stage presence kan naar mijn gedacht nog wat vuriger kan overkomen. Dus Solitude Within, aarzel niet om allemaal flink wat te headbangen en om elke meter van het podium te gebruiken. Dat gezegd zijnde, zie ik Solitude Within als een jonge en talentvolle band die hun eerste strepen in de scene aan het verdienen zijn. Bedankt voor de korte show, en veel succes op de halve finale van FemME Battle 2018! Ik duim voor jullie!

[HAMMERAMP]

Een week voor Rock Balegem had ik Hammeramp ontmoet in café De Platte Batterie in Zottegem en met hun pittige hard rock sound speelden ze toen de tent plat door hun eigen nummers te bespelen samen met covers van klassieke rock en metal nummers! Dit keer was hun optreden korter maar daarom niet minder krachtig. Hammeramp wisten hun tijdslot vlotjes te vullen met 100% eigen werk, waaronder hun kersverse single Scars Don’t Fade en met hun uitbundige, headbangende energie brachten ze het welaanwezige publiek flink op de been. Mijn persoonlijke hoogtepunt van het Hammeramp optreden waren de gitaarduels tussen Thomas en Aron. Het was voor Hammeramp hun eerste concert op een groot podium en ik kan hun met plezier mededelen dat ze hun taak glansrijk volbracht hebben. Hopelijk hoeven de fans en ik niet te lang te wachten op een EP!

[DEAFCON]

Na Hammeramp kwam met Deafcon eveneens een snelle, hitsige band aan bod. Hoewel het geluid tijdens het Deafcon optreden pover was (zeker achteraan in de zaal, waar ik stond te wachten op mijn gesprek met Shaarghôt) kon ik als trotse Motörheadbanger toch nog genieten van het old school speed metal geluid van Deafcon. Hun setlist bestond uit eigen nummers met alom gekende Motörhead melodieën daartussen gevoegd. Stukjes uit klassiekers zoals Ace Of Spades, Overkill, Iron Fist en meer kwamen aan bod. Toegegeven, hun optreden op Rock Balegem was verre van hun beste, maar ik ken de band al een tijdje en heb ze in het verleden al live gezien dus ik kan Deafcon zeker met een warm hart aanbevelen voor fans van Motörhead, speed metal of goeie ouwe rock n’ roll!

[BEUK]

De stijl van BEUK kan ik gemakkelijk omschrijven, de typische power chords van AC/DC met Nederlandstalige teksten en Vlaamse thema’s. Ze hebben zelfs een nummer toegewijd aan het veldrijden genaamd Modder en Bier, kan het nog Vlaamser worden? Dus met BEUK kregen het publiek en ik een Vlaams hardrock feestje en het was enorm genieten. Als kers op de taart brachten BEUK een mooie cover van de Jimi Hendrix klassieker Voodoo Child, het enige niet-Nederlandstalige nummer van hun optreden. Dat nummer zorgde er echter voor dat de band niet tijdig doorheen hun setlist kwam, tot grote ergernis van het publiek. Tja, afspraak is afspraak, dus BEUK, covers zijn fijn, maar hou ze eerder voor het einde van jullie optreden tenzij jullie voldoende zeker zijn dat jullie tijdig doorheen je volledig reeks nummers kunnen geraken. Dat gezegd zijnde, krijgen jullie eveneens een dikke pluim van mij.

[BEYOND THE LABYRINTH]

Na het snelle en beukende geweld van de vorige drie bands zorgden Beyond The Labyrinth voor tragere, melodische en meer experimentele muziek. Vorig jaar bracht de band hun vierde album The Art Of Resilience uit en dat was voor mij toch een van de beste Belgische underground rock albums van 2017! Voor hun set op Rock Balegem kwam de band echter met bitter weinig tracks van The Art Of Resilience op de proppen. Enerzijds wou ik graag meer nummers horen van dat geweldige album, maar anderzijds kreeg ik wel zalige liedjes te horen waarin vooral hun progressieve rock elementen van hun sound aan bod kwamen. Gitarist Geert Fieuw speelde zijn gitaar als een echte virtuoos en zanger Dragan Stanley bracht bij sommige nummers ook zijn eigen gitaar naar boven. Maar het absolute hoogtepunt van hun optreden was toen ze als laatste nummer Carry On begonnen te spelen. Ter ere van wijlen metal zanger en promotor Philippe “Wizz” Beauprez (die het lied inzong in het Art Of Resilience album) die diezelfde dag werd herinnerd met het festival A Tribute To Wizz in Lotenhulle. Hoewel ik niet de kans had gekregen om Wizz persoonlijk te leren kennen, heb ik enorm veel respect voor de man en wat hij deed voor de scene en zijn geest was duidelijk aanwezig tijdens het BTL optreden. En de volgende band op Rock Balegem had eerder die dag op Tribute To Wizz de pannen van het dak gespeeld…

[IRONBORN]

Ik ken Ironborn al enkele jaren en zag ze evolueren van een competente coverband naar een band die sterke eigen nummers kan brengen waar elke old-school headbanger van kan smullen! De band had daarvoor al een optreden gedaan in het Tribute To Wizz Festival en op Rock Balegem kregen ze de kans om een uitgebreide set te spelen waarin hun volledige EP, enkele covers (zoals hun geliefde cover van het Iron Maiden nummer Wicker Man) alsook twee compleet nieuwe nummers aan bod kwamen. De eerste nieuwe track, Succubus, was een mooie thrasher vooral het nummer Into Darkness bij mij plakken. Een uniek nummer in het Ironborn gamma. Trager, technischer en meer progressive metal van aard. Het had iets unieks en ze mogen die zeker nog spelen samen met hun typische heavy en thrash metal geïnspireerde nummers. Zolang jullie maar de openingsinstrumentale track Dawn Of Destiny (ook wel bekend onder jullie als de theme song van Shredder Sunday) en The Curse (Innocence lost by your sickening lust!) zeker behouden. Dus ja, met bands zoals Hammeramp, Beuk en Ironborn hadden het publiek en ik al een mooi feestje achter de rug, maar de echte plat du jour moest nog komen in de vorm van…

[SHAARGHôT]

Toen organisator Dennis mij introduceerde tot de Parijse groep woestelingen genaamd Shaarghôt wist ik onmiddellijk dat ik naar Rock Balegem moest afzakken zelfs al was het maar voor deze band. En hij had gelijk ook! Voor de gelegenheid liet Shaarghôt het podium volledig ombouwen tot een postapocalyptische kerncentrale met prikkeldraad, radioactieve vaten, rook, groene belichting, lasers en nog veel meer visuele flair. Daarnaast lieten zanger Shaarghôt en zijn bende het publiek meedoen aan diverse spelletjes tijdens het optreden, zoals een strandbal in de vorm van een oogbol laten rondgooien of mensen in het publiek uitkiezen om gemerkt te worden het Shaarghôt logo. Gezien ik naar goeie gewoonte dicht bij het podium stond had Shaarghôt mij naar zich toe geroepen en liet ik mij met veel plezier merken! Maar naast al het spektakel was de muziek zelf vooral catchy en hypnotisch. Een mix van heavy metal, trance en industrial rock waarin zowel het publiek als ik vurig op gedanst hebben, in veel gevallen samen met Shaarghôt en zijn band zelf. Ik denk niet dat veel mensen al van Shaarghôt gehoord hadden voordat de band afzakte naar de Amb8 (het was uiteindelijk nog maar hun tweede optreden in België) maar het was duidelijk te zien dat ze het hart van het publiek gestolen hadden! Om van de gebroken lichamen nog maar te zwijgen! Break your body!

[SPOIL ENGINE]

Toegegeven, na het uitbundige spektakel van Shaarghôt wist ik diep van binnen dat headliner Spoil Engine niet ging kunnen tippen aan de indruk die Shaarghôt achterlieten bij het publiek. Maar naar goeie gewoonte gaven Spoil Engine opnieuw het beste van henzelf. Een setlist dat voornamelijk bestond uit liedjes uit het zeer warm ontvangen Stormsleeper album en waarin alle bandleden hun typische woeste vurigheid naar boven brachten! Zangeres Iris nam ook de tijd om zich vooraan het podium te zetten tijdens een van de meer rustige nummers van het optreden om handjes te schudden met het publiek. Lekker gezellig! En na het optreden nam de volledige band ruim de tijd om foto’s te nemen en posters en andere merch te signeren. Kortom, het was fijn om Spoil Engine nog eens te zien (het was voor mij intussen al een jaar geleden) en ik kijk er zeker naar uit om ze zien te spelen op Wacken Open Air! Meer dan verdiend!

[CONCLUSION]

{Een halfjaar lang heb ik naar Rock Balegem 2018 uitgekeken en het was een uitgebreid en meer dan geslaagd evenement! Het is het typische festival waar ik verzot van ben, een grote, gevarieerde underground rock en metal affiche met vooral aandacht voor nationaal talent! Het festival had het spijtige toeval dat het op dezelfde dag plaatsvond als A Tribute To Wizz (dat vrijwel volledig was uitverkocht) maar desondanks wist Dennis Aspeele flink wat volk te lokken naar de Amb8! Dus Dennis, ik hoop dat je met het geslaagde festival en deze lovende review meer dan genoeg motivatie hebt om te beginnen aan Rock Balegem 2019! Kortom… Let. It. Happen!


}