Review Black-Out Bash V

-- Black-Out Bash --

11/05/2016 - 11/06/2016
Stijn Daneels

[INTRODUCTION]

Op zaterdag 4 november 2017 vond de vijfde editie van Black-Out Bash plaats. De organisatie beloofde een ware feesteditie van dit Geraardsbergse metalfestival en met een gevarieerde affiche van zowel Belgische als internationale bands, gevestigde waarden als nieuwe spelers in de metalring vond ik dat ze daar zeker in geslaagd waren. Hoewel de grote mensenmassa die ik verwacht had een beetje uitbleef, konden ik en de andere aanwezigen toch genieten van een geweldige avond! Alle foto’s in dit artikel zijn genomen door Jo De Boeck van Liveacts Belgium.

[CATHUBODUA]





Als openingsband kwamen de winnaars van de Black-Out Jam competitie aan bod. Tijdens die wedstrijd kwam het Leuvense Cathubodua als unanieme winnaar uit de bus en tijdens Black-Out Bash wisten ze ondanks hun beperkte speeltijd te bewijzen dat hun winst absoluut terecht was! Cathubodua’s unieke stijl van folkmuziek gecombineerd met hard klinkende gitaren, viool en een zangeres met een uitgebreid vocal range viel bij mij direct in de smaak toen ik ze in april dit jaar voor het eerst zag en dat is sinds Black-Out Bash nog beter geworden. Hoewel het geluid niet ten volle tot z’n recht kwam, wisten Cathubodua een duistere, met magie gevulde sfeer op te wekken met hun donkermiddeleeuwse kledij, bebloede bekers en hypnotiserende melodieën. De band presenteerde enkele songs uit hun debuut EP Opus I: Dawn maar legden vooral hun focus op nieuwe, nog onuitgebrachte nummers en ze namen ook een live videoclip op. Persoonlijk had ik graag ook eens de track Glorious Days willen horen, het is mijn favoriete track uit de Opus I EP en ik heb die nog nooit live gehoord in de voorbije drie keer dat ik Cathubodua live heb gezien. De band nu volop bezig met een nieuw album, net als de volgende band…

[CARRION]





Na het folk en fantasiefeestje van Cathubodua zorgden Carrion voor zware down to earth death metal. Intense breakdowns, grove grunts en wild headbangen zijn de handelsmerken van deze Gentse band. De band hield zich niet bezig met speeches tussen elke song en vuurden zo het ene furieuze gitaar- en drumsalvo na het andere af. Maar achter de zware noten zat ook opvallend veel melodie en techniek en om die reden ben ik toch al een paar jaren fan van Carrion. En het viel zeker in de smaak bij mij en het toen gestaag groeiende publiek. Meer kan ik over deze band niet zeggen behalve dat ik enorm uitkijk naar hun volgende album. Een release waar gitarist Matthieu mij nu toch al bijna een jaar voor warm aan het maken is.

[NO RETURN]





No Return was de enige band op de affiche die ik nog niet kende voordat ik hun naam zag verschijnen op de affiche van Black-Out Bash. Deze Franse melodic death band, opgericht in 1989, stelde met trots hun nieuwste album, The Curse Within, voor aan het publiek en het album zelf was, meer dan een week voor de officiële release, verkrijgbaar tijdens het evenement. No Return was een uiterst aangename verrassing voor mij. Ze brachten een flexibele mix tussen death en thrash metal en waren, samen met tourmaatjes Angelus Apatrida, de meest technische band op de affiche. No Return lieten hun instrumenten luid en duidelijk spreken met epische gitaar riffs en bonzende drum beats en frontman Mick die al zijn charme en stembandbreedte gebruikte om een wild feest van 80s en 90s metal, bier en jeugdig enthousiasme naar de Spiraal te brengen. En toen was het de beurt aan een groepje woeste Spanjaarden genaamd…

[ANGELUS APATRIDA]





Van het Angelus Apartrida optreden heb ik alleen maar de laatste nummers live gezien want tijdens hun show had ik mijn geplande shreds met No Return en Grave Digger. Gelukkig had ik dit Spaans thrash metal monster in het verleden al meermaals gezien en toen ik enkele metalbroeders vurig zag moshen vooraan het podium wist ik dat de band opnieuw de Spiraal deed daveren van uitbundigheid net zoals ze dat deden tijdens Black Out Bash II in 2014, waar ik eveneens aanwezig was (man, mooie herinneringen). Met Angelus Apatrida kreeg dit festival een enorme dosis thrash metal dat zo uit de San Francisco Bay Area zou kunnen komen en zorgden, net als No Return voor hen, voor een mix van ruige brutaliteit en machtige melodieën. Alle elementen van zowel Angelus Apatrida gingen door merg en been, de woeste zang, de verwoestende drums en de gierende gitaren, alle redenen waarom deze band een van de grootste thrashers uit Spanje is! Zowel No Return als Angelus Apatrida toonden hun vriendschap voor elkaar door tijdens elkaars optreden het podium op komische wijze schoon te vegen. Het was hilarisch om te zien! Maar het laatste woord laat ik aan mijn collega’s van Snooze Control die de volgende zin schreven in hun eigen showreview van Black Out Bash V: 'Who needs Metallica, when you have bands like No Return and Angelus Apatrida!'

[DYSCORDIA]





Ik zeg het nu direct al, voor mij was Dyscordia de headliner van Black Out Bash V. Voila, genoeg gezegd, op naar de volgende band…

Ok, het Kortrijkse Dyscordia is de voorbije jaren aan een grote opmars bezig met als kers op de taart een uiterst geslaagd optreden op de mainstage van Alactraz Metal Festival dit jaar. De band zorgde voor een larger than life sfeer met effectieve rook- en lichteffecten en met hun geweldig toegankelijke doch diepgaande muziek dat vloeiend heen-en-weer schudt tussen emotionele ballades, machtige power metal melodieën en zware grunts en beats. Het was een ware rollercoaster rit en het publiek en ik genoten er ten volle van! We klapten vurig mee op teken van de band en zanger Piet liet zijn hoogste zangstem horen en probeerde om de naam van Geraardsbergen op z’n Giesbaargs te zeggen wat hem best goed lukte! Hun uitgebreide setlist bestond uit vrijwel alle beste nummers uit hun twee albums maar het epische Chthonic Star uit hun recentste telg, Words In Ruin, kwam niet aan bod en dat vond ik jammer. In ieder geval ben ik enorm blij om een van mijn favoriete Belgische bands zo dicht bij mijn deur te kunnen zien spelen samen met mijn kameraden van de Dyscordia Army Fanbase!

[GRAVE DIGGER]





Met Grave Digger had Black-Out Bash V een enorme headliner te pakken en de band zorgde voor een mooi einde van dit festival. Qua visuele presentatie hielden deze Duitsers het opvallend bescheiden, ze hadden zelfs geen banner opgezet om hun naam bekend te maken. Dat vergt ballen! In plaats daarvan lieten ze iedereen meezingen op klassiekers uit hun intussen 18 album grote discografie zoals Excalibur, The Round Table and Heavy Metal Breakdown alsook nummers uit hun begin dit jaar uitgebrachte album Healed By Metal. Zanger Chris liet zijn autoriteit ook flink gelden door het publiek op te jutten mee te zingen en te brullen en ook door naar een toeschouwer aan het podium te stappen en haar vriendelijk doch kordaat te vragen om haar smartphone weg te stoppen. Groot gelijk, Chris, voor festivals zo goed als Black-Out Bash haal ik alleen mijn smartphone boven voor een korte live video! Wat ik wel zeer jammer vond, was dat de band totaal geen merchandise had meegebracht. Ik had supergraag het album Healed By Metal willen kopen en dan laten signeren tijdens mijn gesprek met Chris! Enfin, een mens kan niet alles hebben, hé!


[CONCLUSION]

{Black-Out Bash V is intussen mijn vierde bezoek aan dit professioneel georganiseerde en gevarieerde festival en het is, net als de vorige jaren, voor meer dan herhaling vatbaar! Opnieuw heb ik een reeks topbands gezien uit diverse metal subgenres en opnieuw was de sfeer om van te smullen en opnieuw heeft het Vedette bier mij lekker gesmaakt. Hou jullie klaar Black-Out Bash, volgend jaar is het opnieuw METAL SHREDDER REPORTING!}